داوود ثروتی بهونه گیر

بهونه گیره چشماتم مثه بچه، میبینى
دلم هُرى میریزه تا که پیش من، میشینى
تپشهاى دل من ریتم نا کوکه، ببخشید
چون اینقد عاشقت بودش که از دوریت، میترسید
” تو خورشیدى تو ماهى
تو نورى که ندارى انتهایى
تموم شهر رو دنبال تو گشتم
نشونیتو ندارم تو کجایی”
یه بارم، نگاتم
ندزدى از منى که بد حسودم
یه جورى، میخوامت
که انگارى هزار سال با تو بودم
نفهمیدم کجایه شهر چشماتم، هنوزم…
منى که دور نشد فکرم ازت، حتى یه روزم