محمد سلیمانی سپیدار

همساییه ی دیوار به دیوار سپیدار
جا مانده ی نسل تو ز خورشید طلبکار
ای گلشن و گلزار حقیقت به فدایت
رحمی بکن اینبار تو ای ماه ستمکار
ما در غم تو سائل و در بند و خرابیم
نرخ تو پر ارزش تر از اوراق بهادار
در جنگ تو سرجوخه ی این جنگ بزرگم
ای داد توهم افسر و سردار و سپه دار
زخمی بزن از حضرت چشمان رجیمت
با تیره مژه از دل ابروی کماندار
از روسری ات موی تو امشب زده بیرون
در پیچ دوسر موی تو مانیدیم گرفتار
یک میوه ز لبهای تو چیدیم حلال است
از شاخه ی بیرون زده آن سر دیوار
بادی که وزید از جهت وفق مرادت
من رفتم و تو حرمت رفتار نگهدار
من رفتم و انگار تو را هیچ ندیده
از خستگی راه به جایی نرسیده
از نرخ فروش دل ما هیچ نگفتند
با آنچه بدست آمده چیزی که خریده
آن سیل که او را به تلاطم زده امروز
اشکی ست که از چشم تر یار چکیده
گفتیم زمین گرد و صبور است دل ما
هستیم بر این باور و ایمان و عقیده
این بار که بر دوش من غم زده دیدی
داغیست که ما را ز جفای تو خمیده
خونی که زمین ریخت همانند تو روزی
زالوی زوال از من بیچاره میکیده
خاکیم و خطرناک و هنرمند ولی حیف
از خنجر و دعوا و جدل دست کشیده
بخشیدم و رفتم که نگویند خطا بود
گوش فلک از بخشش ما خوب شنیده
“از گوشه ی بامی که پریدیم پریدیم”
من رفتم و‌ انگار تو را هیچ ندیده