امیر استر آدم بی روح

بعضی اوقات که بیخودی دپم
گپ دونفره میزنیم با نیکوتین تلخ
زل میزنم تو آینه به خودم
از خودم میپرسم چیشدی پسر

کجا رفته اون آدمه دیروز
همون که جا نزده و پای همه چیشم موند
خنده‌هات کوشن اشکات کجان
چطوری شدی این آدم بی روح

گمه روزمرگیمم و بی هدفم
از همه‌ی خبرا بی خبرم
قلب خودمو جر دادن الان
یه قلب فلزی زیر پیرهنم هست


تا رد میشه از سرم فکرای پوچ
دوتا دوتا میندازه بختک و روم
رو من کردن کلا سختیا زوم
دستم بسته خوشی از ماهم دور

هنوز فکر و خیال داره مغزمو میگاد
روزامم شده مثل شب‌هام سیاه
همون که علت خندیدنت بود
بیا تا خنده رو لب‌هام بیاد

شاید شاید اشتباه از خودم بود
که هرکی رسید رد شد از روم
طول کشید تا بد شم انقد
نه که فکر کنی بد شدم زود اما

اما هنوز امید و دارم
غمگینمو بیخودی خوشحالم گاهی
اره نفسم بریده شاید ولی
پاش هستم اگه قولی رو دادم

پاش هستم اگه قولی رو دادم
نمیشه که شل کنی و راحت
ببینی همه چی از دست می‌ره
من خیلی ساله به خودخوری دچارم

چون سختی راه تا انتهاش هست
یه دید باز می‌خوام یه فکر بازتر که
همه چیو حل کنه راحت
هرچقدر دنیا ضد حال زد

خدا! منو از اون بالا نگا کن
تو که خوب داری آماره مارو
می‌دونی چقدر بد بهم گذشت
تو مسیر زندگیم تا باشه راهو

می‌دونی چی تو دل منه احمق هست
مهم نی اگه همه پس زدنم
غمی نی چون تو نزدیکی بهم
نزدیکتر از رگ گردنم

اصلا چجوری گذشت این همه سال
همش میکشوند منو سمت خاطره ها
پاهام دیگه خسته شده بود
این سگ دوها منو بد داده بگا

سرنوشت ببین تا کجا که میره
مهم نی پشت سرم پله بریزه
میرم این رسمشه همیشه رفیق
ته هر سلام یه خدافظیه