کسری کی کی غربت

نمیدونی الان چقدر دوست دارم
صدام بکنی و من جوابتو ندم
بایه نامه رو میز از خونه برم
صد بار زنگ نزنه بهم ننم
نمیدونی واسم چه حسی داره
که دلم سنگ بشه و چیزی نخواد
جای شعرام مشتامو بنویسم
که نشست روی صورتت گوشاتو نگاد
شاید اینجوری بهتر باشه
که همه‌ی این راهو من یه نفری برم
یا به این فکر نکنم که مردم چی میگن
یاکه توی این سن بازندهه منم
نمیدونی دنیا چقدر بهتره
اگر بزاری تو این قضاوتو کنار
حرفام بیاد صدامو بشنوی
حتی اگه گذاشتم این میکروفنو کنار
باشیم یکم با هم مهربون ترو
بی بهونه حرفارو تمومش کنیم
اشکام نیاد مثل دستم رو ماشه
بدون فشار زندگی گلو رو حس کنیم
میخوام اروم باشم همین
دو دقیقه این سکوتمو ازم نگیر
سه تا بیل خاک نگاهم به اسمون
بعدش تاریکیه فقط همین

زمینه سفید کلمه ابی دنیارو
دنیارو میدیدم یه ذره تو خالی
رویاهام تو سرم با کلی داستان
هر شب دنبال یه ذره خوشحالی
نبود هیچی واسم اسون ترو
نبود کسی که بخواد دستمو بگیره
رفتم نوشتم تنهاییامو
مثل ادمی که میخواد تنهایی بمیره
دیوارای دورم خیلی ضعیف بودن
مشتام هی میخواست حقمو بگیره
امید تو گوشم پچ پچ میکرد
به جای زمینه اینده سفیده
دستای ضمخت مردونش کو
موی جو گندمی رو شقیقش کو
کجا رفته اون حس امنیت
اون که یاد داد من همینم کو
پای تصمیمت من وایسادم
مهاجرت عمرمو من پاش دادم
بچین نقشه و نگران نباش
پیگیری اداری فرداش با من
به جای پدر بهترین رفیق
ردپای خستش تو ایندمه
نگاه میکنه به قدمای کوچکم
من موندمو ساختن همه