احمد فتحی و پیمان یزدانی آیمل

آیمل خهست ایکنن
شکهست ایکنن
سینته پُـرِ حسرت ایکنن
یواش دورته خلوت ایکنن
د نیکشونم
خهسیم مو نیمه جونم
روزگار بری امونم
بهاره مو هنی خزونم
پیرم،طِـی خمی جوونم
د نیکشونم
هر چه ویبو حالم بَـیه
شو و روزگارم بیه
فالم بیه،روالم بیه
زهلم ایره حتی خدا
تردم کنه و جوابم نیه
بسکه مو حالم بیه...
مو چنون بختم بده جگرم و خینه
که مسلمون نشنفه کافرم نبینه
خواسیم خش وابیم زمونش نبی
هیچ مشکلی ومون حل نبی
یکی در میون هم پیریم انگار
جوونی اندازه جوونل نبی
خهسه همه‌ی شهر از دم
ده برابر مردم غم
حرفلمه همه ایفهمن
چون حرف اَ دلِ همی مردم زم
خدایا هم دل و خینه
هر روز جمعیه پسینه
و کو بال بریم نبینیم
دوباره غم من کمینه
ایقد غم افتایه من طالمو
شاید د حالمو خوب وانبو
شاید ای روزل سختم بگذره
ولی ذات نامردل رو وانبو