روحان گندمی جاده به جاده

قوزک پام از ده جا
ترک و مو برداشته
بس که دوییدم پی تو
بس که ازت جا موندم
تنهایی مرد از من ساخت
یک کوه درد از من ساخت
دوباره تنها موندم
جاده به جاده پشتتم
عین موم تو مشتتم
هرجا می خوای بری برو
من راهو ول نمی کنم
از توی چاه درم بیار
هرچی می خوای سرم بیار
اگه گناه من تویی
گناه ول نمی کنم
من ندانستم از اول، که تو بی مهرو وفایی
عهد نابستن از آن به، که ببندیو نپایی
دوستان عیب کنندم، که چرا دل به تو دادم
شاید اول به تو گفتن، که چنین خوب چرایی
جاده به جاده پشتتم
عین موم تو مشتتم
هرجا می خوای بری برو
من راهو ول نمی کنم
از توی چاه درم بیار
هرچی می خوای سرم بیار
اگه گناه من تویی
گناه ول نمی کنم