ژیان فرجی خورشید رویا

خیلی وقته توی جاده‌ها گمم
امّا از فاصله چیزی کم نشد
چجوری تا تهِ ماجرا برم؟
چجوری به رویاهام بگم «نشد»؟
کی تو اون گذشته‌های لعنتی
قصرِ آینده‌مو آتیش زد و رفت؟
کی ازم خورشید رویامو گرفت؟
رنگِ شب رو سقفِ آبیش زد و رفت؟
نه! نگو خودِ تویی اون که ازم دل می بُره
اون که شبای خالیِ خونه با خاطره ش پُره
نه! نگو دشمنمی! من به تو وابسته شدم
از جاده های اشتباه، از این سفر خسته شدم
خودتو نزن به اون راه و بیا
خونه‌تو تو سرزمینِ من بساز
تو نباشی خودمو می بازم
واسه من، توی زمین من، بباز
منو با خودت ببر از این کویر
از شبِ سردِ جنون و دلهره
منو به شرجیِ چشمات برسون
به هوایی که از عطرِ تو پُره
نه! نگو می خوای بری، نگو فقط یه عابری
من توی غصه گم می‌شم، بی من می‌خوای کجا بری؟
نه! ازت نمی بُرم وقتی از عشقِ تو پُرم
با اینکه خسته‌م از سفر، امّا زمین نمی خورم
نه!...