مانی رعد کفترا

ورس (1)

اینجا کفترا تو آسمون غریبن
بَراشون هر چی غصهٔ تازه بود خریدن
جا خوشی بهشون قالب کردن
تو میدونی حسرتی که بشه حاکم حتماً
میاره با خودش انفجار درونی
هم زمان با یه زندگی آشغال حرومی
کفترا طعم حسرت و تو قفس میچشن
زندگی نمیکنن فقط نفس میکشن
یه چندتا به آسمون آزاد پریدن
که یهو دیدن یهو هیچی ندیدن
چندتاشون ترسیدن توقفس حبس
کردن خودشونو چندتاشونم هنو لمس
می‌خوان کنن آسمونو
ترس وقتی نَدارن واسه اونو
پس مانع نمیشه اون قُفله
خواستن تونستَنه حالا تو
بِکَن تو راه صد حُفره

کورس

( کفترا بی قَرار
بَرایِ یه محیطِ بی مَلال
که خوب شن یا نشن از این داغون تر
برای ، محیطی آزاد و آروم تر )

ورس (2)

منم مثلِ کفترام
پُرِ حسرته یادداشت گوشیمو دفترام
به جایی رسیدم که شدم رسماً عاصی
ولی باز میگن بزن به لبات چَسب رازی
میه وضعیت ، نصیحت دوا نی مامان
وقتی نصیبم هیچ شده میدونی چاخان
تو کارم نیست و حالم عَجیبه
این روزا اندوه شدیدی بامن عَجینه
ماهیچه سمت چپ نمیتَپه
چشا اصن شب نمیکَپه
خونِ سردم داغ شده
بدجوری صبرم طاق شده
خیلی حرفا توم خاک میخوره
بهم میگن نگوشون گفتنشون پاک بیخوده
یه سری چیزا رو گفتم
ولی خیلی حرفا توم خُفتن

کورس

(من بی قَرار
بَرایِ یه محیطِ بی مَلال
که خوب شیم یا نشیم از این داغون تر
برای ، محیطی آزاد و آروم تر)