بهمن دپرس خاکستری

( ورس اول)
سر زخمامو باز کردیش باز، نمک شدی رو تک تکشون
فردامو با تو خوب میدیدم اما، این شبا آخه صب نمیشد برام
دور أ تو چقد غریبه دیدم أ تو مهربونتر اما کمتر أ چشات
صدای منو گوش کن یکمم، اونا که همیشه هستن پیشت
هر روزم اینجوری میگذره، شب بیدار دود میشد پشت هم هی.
جای خودم خالی میشد گاهی، نه جای دستایی که جاش دست ما نی
حال بَدو همه پیگیرن تا هستی هستن زیر خاکی سرد میشن
نمای خوب، حرفای خوب اما مشکل از زیر بناس یه تفُ یه سنگ
هر روز یه بحثی هس نمیدونی چطور فقط، میگی خوبم
پس بیخیال، میشی میری تخت خوابت، فرداش، همین آش و همین کاسته است
یه روز دیگه رو میشماری با خودت، لای ته سیگارته تن بی روحُ رخ گوهت
فکر اینی بگی دردارو فقط به خودت، بپیچی رولُ بعدم، بری تو خودت
( ورس دوم)
جای خودم بکشم یا اون که هر رو رو کاره
تو خودم بمونم یا این خونه که بیماره
به کی میگفتم منم آدمم تو دونشون که نفهمید تو بفهم خب، نباش تو…….
صدای قدماشو میشنوم هرروز، دنبال هرچی ام اما بیکارو مغز پوووچ
سرطانم خودم برا خودم، دنبال دَوا میگردم واس مُردن
زمینتم گرم نی برام، حاظرم جای سفت بشینم اما تو خوب باشی باهام، ببین
جیبا پولو همه پیگیرن، تا باشه هستنُ،وقتی نباشه نیستی مرد
آره چن قرونی مونده جیبت، اونم میدی میره واس سیگارای بهمنت
آره تَهشو همینجا دیدم این خودمم نیستم چه برسه خودِ خودم ببین
گرمی دستاتو یادم رفت، هنو وقتی که بودیو یادم هست
نزار جا بمونم لای این تیکه پازلایی که، تو زودتر چیدی جای من
هنو عیبی نی میپرسمت، تو همونی بودی که میگفت نزار شب بشه
بارونای چشات میریزه رو سَرم، حال میده خیس بشی زیرش