کورنگ کور رنگ

در آغازین لحظات
صدای گریه های نفس‌گونم را تو انتظار کشیدی
قصه ات سرمایه‌ی من است با نام پدر دویدی
نسیم سرده بیرون خونه
حس بودنت رنگین کمونه
دست بابایی فقط یه بومه
روزگار رنگارو مینشونه
زندگی مگه یه جور میمونه
قلبتو بزار بشه روونه
توی راه بزار آواز بخونه
رنگ بوم سیاه سفید نَمونه
من کور رنگم ولی
میجنگم همین

کور رنگم ولی
میجنگم همین
آرزوهای بزرگ توهم حقایقیست که روزی واقعی می‌شود
در طول شب
صبح برفی جادو می‌شود
برف سرد روی بومت نَمونه
کبک من هرروز آواز میخونه
دست بابایی فقط یه بومه
روزگار رنگارو مینشونه
روی پشت بوم یه جغد شومه
این مثال دیگه کارش تمومه
قلمو توو دست من میمونه
توو همین لحظه باشی آسونه
من کور رنگم ولی
میجنگم همین

کور رنگم ولی
میجنگم همین

آرام به آرزوهایم میخندم
میدانم رسیده‌ام
هنگامه ای برپاست
میگویم مقصد کجاست