میلاد میران غروب تلخ

تو سینم حرف ناگفته رو دوشم کوهی از حسرت
از این دنیا ک من دیدم درونم پر شدم نفرت
نمیدونم تو این زندون بسازم با کدامین درد
چه بامن کردی ای دنیا کجا بردی مرا برگرد
کتاب سرنوشتم چون غروب تلخ خورشید
تنم از درد نامردی لباس غم را پوشیده
خدایا روزگارم سوخت عوض کن سرنوشتم را
مسیرم سرد و تاریکه کجا بردی بهشتم را
دارم میسوزم از اشوب یه دنیا غم تو این سینه اس
برام یک لحظه ارامش تو دل رویای دیرینس
فلک بازی چقد بس کن که من از غصه لبریزم
شدم چون برگ خشکی که یه عمری توی پاییزم
کتاب سرنوشتم چون غروب تلخ خورشی
تنم از درد نامردی لباس غم را پوشیده
خدایا روزگارم سوخت عوض کن سر نوشتم را
مسیرم سردو تاریکه کجا بردی بهشتم را