فرهاد جهانگیری خراباتی

مه سرگشته پریشان شویله بی سرانجامم
له ای اقبال بی حاصل خراب و تیر ویرانم،
شی مجنون پریشانی خمار بزم میخانم،
جدا ای ساغر تا ابد حیران و ویرانم
مگر ساقی تو کاری که وگرده مه مدارا که،
و باده نوشی و مستی دل تنگم مداوا کرد
مگر ساقی ندانستی تویی تنها پرستارم،
توزانی بی کس و تنها خراباتی و بیمارم،
سکوت قلب مغرورم همیشه حکم فریاده
شکار بی پروبالم اسیر دام صیاده
سکوت قلب مغرورم هزاران حسرت آهه،
تو خوت پیدا نکردی مه گم کردی و دیوانه