علی احمدیانی نامرد

مه کم اراد نیشتم که چید
مرام نیری وه یادت چید،
اصن مه کافر بی خدا،
توای کو بگری بی خدا
آیم نامرد هی نامرد،
زندگی مه پر درده
چوم هردم پر اشک،
وابستگید گشتی کشکه
من واست کم نذاشتم که رفتی،
مرام نداشتی همرو فراموش کردی
اصلا فرض کن من کافر و بی خدا
تو میخوای به کجا برسی بی خدا
آدم نامرد نامرد،
زندگی من پر درد
چشمم هر دم پر اشک
واستگید همش کشک بود،