محمد بهرامیان آشوب

رفت و از خاطره مون رد شد
راه امید دلم سد شد
خوبیام توی چشاش بد شد
درد شد
روزگارم تیره و تار شد
گل گلدون دلم خار شد
روو سرم زندگی اوار شد
دل بیمار شد...


....

اسیرم بین امید و نا امیدی
بیا منو رها کن
دوباره از توو همون کوچه بغلم
بیا منو صدا کن

اگه قلبم توو قفس سینه گیره ، ملاقاتت نیازه
در قلبم امیدم ، جونم ، عزیزم.
روو به قلب تو‌بازه...


ورس۲


با نبودنت دل آشوب شد
دفتر شعرام غزل کوب شد
ارزوهام آخه سرکوب شد
خوب شد...

من به عشقت ، زندگی کردم
چرا، گفتی ، خیلی نامردم
خدا، با تو ، تا ابد سردم عزیزم


اسیرم بین امید و نا امیدی
بیا منو رها کن
دوباره از توو همون کوچه بغلم
بیا منو صدا کن

اگه قلبم توو قفس سینه گیره ، ملاقاتت نیازه
در قلبم امیدم ، جونم ، عزیزم.
روو به قلب تو‌بازه...