مهدی عطایی بوی گریه

کوچه های پایتخت بوی گریه می دهد
آسمانِ تیره بخت بوی گریه می دهد
شهر خسته می شود باز بسته می شود
چشمِ دختری که سخت بوی گریه می دهد
سیلی هوای سرد برگ های خشک و زرد
ایستادنِ درخت (وای) بوی گریه می دهد
بغض کرده خواهرم ، روسری مادرم
مانده روی بندِ رخت بوی گریه می دهد
خوابِ باد دیده اند موج ِ گیسوانِ لخت
ردِ خونِ روی تخت بوی گریه می دهد
گریه های بی پناه خنده های بی گناه
ما به هم نمی رسیم از مسیر اشتباه
پشت کرده اسمان باز هم به پنجره
شهر پشت نرده هاست با لباس راه راه