امیر ارسلان شخصِ تو

تو همان شعری ک من پیش کسی آنرا نمیخوانم نه
به سرم زد ک تورا حبس کنم در دلم ای جانم نه
عاقبت زندانیم کردی پریزاد دل آسوده ی من
ناز لبخند تو هر چند بگویی میخرم آخر
هر چه جذب خنده هایت بشوم ناکافیست
هرچه خالصانه گویم خاهمت کافی نیست
نم باران چه فضارا عاشقانه کرده وای
مبتلایت شده ام دادم برس جانی نیست
گشتم از قصد یابم مثل تو
ندیدم چون تو الا شخص تو
بگذرد صدسال من درعجبم
چنین شامل حال من شدی تو