پدرام محمدی شرح افسانه

جان سپردم به چشم غمگینت
تو قرار است جان من باشی،
گریه بس کن نبار میخواهم
آبی آسمان من باشی،
سوختم بی صدا و دم نزدم
چون صدایت ب دست من نرسید
موی تو بسته بود باد نزد،
نامه هایت به دست من نرسید
گوش کن بی تو قلب غمگینم،
غنچه ی تازه ایست در طوفان
پرم از گریه زودتر ای ماه،
ابرها را به خانه ام برسان،
ای که هر چشم چون پریزادت
شرم افسانه ایست دور و دراز
تا بفهمم که زنده ام یا نه تو،
مرا خراب کن و باز بساز
عهد کردم که تا کنار توام،
ابر غمگین آسمان باشم،
تو هر اندازه دشمنم باشی
باز من با تو مهربان باشم