آرمان کریم نیا مثل طوفان

درمان ندارد این دلی
که عمری از تقدیر شکسته
بی آرزو در گوشه ای
چون قایقی در گل نشسته

آرام نمی گیرد کسی که
مثل طوفان در عذاب است
باران نمی بارد چرا
حال من خراب است

از تو چه مانده جز غم جا مانده در من
رد هزاران غصه ی ناخوانده در من
از تو چه مانده جز من بیگانه با من
یک سایه از آن عاشق دیوانه با من

در کنارم تو نبودی و ندیدی
چه کشیدم
من خودم را بی حضورت لحظه ای
شاعر ندیدم

آرام نمی گیرد کسی که
مثل طوفان در عذاب است
باران نمی بارد چرا
حال من خراب است

از تو چه مانده جز غم جا مانده در من
رد هزاران غصه ی ناخوانده در من
از تو چه مانده جز من بیگانه با من
یک سایه از آن عاشق دیوانه با من