محسن چاوشی همراه خاک اره

همراه خاک ارّه، تُف می کنم، طعـــمِ بیدار بودن را، با سرفه ام در خواب، حس می کنـــم دردِ نجــار بودن را، از نردبان بودن، بسیــار غمگینم، از آسمــان بودن، بسیار غمگینــم، تمرین کنم باید، دیوار بودن را چون فوجِ ماهی ها، در نفت می میرم، دریای آلوده، دارد به آرامی، کم می کند از من، بسیار بودن را، شعر : حسین صفاوقتی نمی میرم، هم دردسر سازم هم دست وُ پا گیرم اما به هر تقدیر، باید تحمل کرد، سَر بار بودن را وقتی نمی میرم، هم دردسر سازم هم دست وُ پا گیــرم اما به هر تقدیــر، باید تحمل کرد، سَر بـــار بودن را در سینه ام بم ها، با کوهی از غم ها، پیوسته لرزیدند، پس دفنِ خود کردم، همراه آدم ها، جاندار بودن را روزی اگر زاغی، روباه را بلعید جای تأسف نیست، هیهات اگر روزی، صابون بیاموزد مکّــار بودن را.. بیرون تراویده است، از گـورِ من، بهـرام از کـوزه ام، خیـام ملودی : محسن چاوشیاز مستی ام، حافظ، سر مشق می گیرد، هوشیار بودن را وقتی نمی میرم، هم دردسر سازم هم دست وُ پا گیــرم اما به هر تقدیر، باید تحمل کرد، سَر بــار بودن را وقتی نمی میرم، هم دردســر سازم هم دست وُ پا گیــرم اما به هر تقدیر، باید تحمل کرد، سَــر بار بـــودن را