ارسلان پروانه خاتون

تو آن باده ی نابی و من آن مستو خرابی،
که شدم عاشق آن موی شرابی
بازم زلف تو بیرون من از عشق تو حیرون
تو این نم نم بارون تویی دور دونه خاتون
نذار سر به سرم کنج دلم تو بیا و جاشو
صلاح خود اگر بهتر میدونی مال ما شو،
خودم جونت میشم یارت میشم دردت به جونم،
گرفتارت میشم یارت میشم دردت به جونم
تو با این خنده و نازو اون دوتا چشم سیاه
بردی تاب از دل من طاقت دوریتو ندارم
بی تو بی قرارم،