آریا امجد دل زار

مو که دنیا رِ (را) به پات میریزُم
اشکامه پای چشات میریزُم
موج موتِ به دنیا نُمُدُم
مو تو رِ مُخوام فِقَط بِرِیِ خودُم
کِلِوَنگ (سرگردون) چشای تو شدُم
یره (یار) مو فِدای چشمات مُشدُم
رِفتی و قلب مو رِ خون کِردی
کاش مُشُد واز (باز) به مِشَد (مشهد) ورگِردی (برگردی)
دل تو قلبُمِ هاشور مِزِنه
موُ وِلی دلُم بِرَت شور مِزِنه
تو چشام دوسِت درُم رِ دیدی
مو نُگُفتُم تو خودت فهمیدی
دل مو وِصله ی ناجور نُبود
دل تو با دل مو جور نُبود
از چشات مو کم محلی دیدُم
تو نُگُفتی مو خودُم فهمیدُم
تو نُگفتی که مو خودُم فهمیدُم
مو که چشمام تو نخِ چشماته
دل زارُم عمریه رُسواته
بِرِچی (برای چی) چشات با چشمام قهره
برچی دنیا به کامُم زهره
قربونِ دِستای خوردوت (کوچک) بُرُم
قربون چشای جادوت بُرُم
تا همی باد موهاتِ میگیره
دل مو لُکَّه مِرِه (جمع شدن ، منقبض شدن) میمیره
دل تو قلبُمِ هاشور مِزِنه
موُ وِلی دلُم بِرَت شور مِزِنه
تو چشام دوسِت درُم رِ دیدی
مو نُگُفتُم تو خودت فهمیدی
دل مو وِصله ی ناجور نُبود
دل تو با دل مو جور نُبود
از چشات مو کم محلی دیدُم
تو نُگُفتی مو خودُم فهمیدُم
تو نُگفتی که مو خودُم فهمیدُم