میثم خیری نیا میهن

تا تو گسسته‌ای ز من، تاب نمانده در تنم
کیست به یاد چشم تو، مست؟ منم، منم، منم!
دور از آن نگاه تو، وز رخ همچو ماه تو
روز در آه و زاری‌ام، شب به فغان و شیونم
دل ز وطن بریده‌ای، راه سفر گزیده‌ای
نیست مرا دلی چو تو، دل نبوَد از آهنم.
گرچه در آب و آتشم، سوزم و گریم و خوشم
گر بوَدم هزارجان، جمله فدای میهنم.
چند تو خوانی‌ام که: «ها! خانه رها کن و بیا!»
نیست وطن لباس تن، تا که ز خویش برکَنم.
غرب، وطن نمی‌شود، خانه من نمی‌شود
شرقِ کهن نمی‌شود، خانه چرا دگر کنم؟