پوریا آرین سیاره تاریک

برده ای از من و از حال دلم خواب ندارم
دشت طوفان زده ای زیر پیمان زده ای تاب ندارم
من آشفته به خیال خوشم خفته،
دگر از یاد تو رفت آن همه عشق جا مانده،
همان کولی بی جانم درین قصه نمی مانم
اگر از بوی تو مستم نکند این خانه،
عشق تو بی دین است خاصیت دل این است دلتنگ تو باشد
در جان و تنم ریشه گر بشکند این شیشه با سنگ تو باشد
بی خبر از حالم ای شادی اقبالم در سایه ی ماهت،
دوری و نزدیکم سیاره ی تاریکم چشمان سیاهت
من آشفته به خیال خوشم خفته
دگر از یاد تو رفت آن همه عشق جا مانده،
همان کولی بی جانم درین قصه نمی مانم
اگر از بوی تو مستم نکند این خانه، غرور من خاکی و پا خورده،
هر کی که دیده منو جا خورده روا نیست، بی تو هوا نیست