رضا اسلامی گل امید

یه حسی بین ما
هر روز داره جون می گیره انگار
میشه از فاصله رد شد
نباشه بینمون دیوار
من از تنهایی می ترسم
توو این دنیای بی رحمی
منو یک لحظه باور کن
بگو حرفامو می فهمی
توو فصل زرد بی برگی
بهار من دیگه مرده
گل امید من بی تو
توو دشت گریه پژمرده
پر از دردم ، پر از فریاد
پر از بغضی که از درده
یه عمره سرنوشت دائم
با این دلخسته می جنگه
منو یک لحظه باور کن
با من هم پرسه شو یک بار
یه حسی بین ما
هر روز داره جون می گیره انگار