پویا شبیریان کوه

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است،
ای بس غم و شادی كه پس پرده نهان است
گر مرد رهی غم مخور از دوری و ديری،
دانی كه رسيدن هنر گام زمان است
ای كوه تو فرياد من امروز شنيدی،
دردی ست درين سينه كه همزاد جهان است،
خون می چكد از ديده در اين كنج صبوری،
اين صبر كه من می كنم افشردن جان است از روی تو دل كندنم آموخت زمانه
اين ديده از آن روست كه خونابه فشان است
از داد و وداد آن همه گفتند و نكردند،
يا رب چقدر فاصله ی دست و زبان است،
ای كوه تو فرياد من امروز شنيدی
دردی ست درين سينه كه همزاد جهان است،
خون می چكد از ديده در اين كنج صبوری،
اين صبر كه من می كنم افشردن جان است