فرزاد فرج پور کویر دل

رفتی و بی تو دلم پر درده
پاییز قلبم ساکت و سرده
دل که می گفتم محرمه با من
کاشکی می دیدی بی تو چه کرده
ای که به شبها رنگ سپیدی
بی تو کویری بی شامم
ای که به رنجام رنگ امیدی
بی تو اسیری در دامم
با تو به هر غم سنگ صبورم
بی تو شکسته تاج غرورم
با تو یه چشمه ام چشمه روشن
بی تو یه جاده ام که سوت و کورم