ناصر ستوده جنگ جهانی

من در دل جنگ جهانی ام
عاشق شدم اوج جوانی ام
محبوب من خیلی ازت دورم
درگیر این عشق نهانی ام
دشمن نفهمه عاشقت هستم
دشمن پی دنیام و این خاکه
من، بی وطن معنی ندارم که
سربازِ بی کشور خطرناکه
“،باالترازجان،دوستت دارم
در قلب طوفان دوستت دارم
در البالی تیر و ترکش ها
در تیرباران دوستت دارم
حتی اگه این آخرین نامَه س
حتی اگه مرگ لشکر بود
یادت نره یه عکس فرسوده
از تو برام توی یه سنگر بود”،
سنگر به سنگر تو پناهم شو
شبهای وحشت تکیه گاهم شو
شاید گناهه عشق ما اما
زیباترین حس گناهم شو
فردا اگه آسوده بود خاکم
یادت نره واسه چی جنگیدم
از اولین دیدار اون ساال
دنیامو توو چشمای تو دیدم