سعید آرام پدر

واسه گُل میخکای دشتِ دستت
سر انگشتای قلبم بی قراره
قرارم سَهمِ من شُد بی قراری
گُلِ مِهرت توُ جونم ریشه داره

آهای ساده ترین سازنده ی عشق
مرامِ تو شده درسِ همیشه ام
اگرچه رفتی از پیشم می دونم
که من هرگز فراموشت نمی شم

شبا نیس خوابِ راحت،توی چشمام
آخه مَرحم ندارن زخمای من
تو که نیستی همه ش کابوسِ محضِ
پُر از غم،لحظه های بی تو بودن

دارن رَج می زنن هی خاطراتت
تمومِ لحظه های زندگی مو
تویی دیروز‌ و امروز و هنوزم
پدر جون از تو دارم زندگی مو

چه سنگینه سکوتت
شکسته م از نبودت
برای از تو گفتن
چه بی مرزِ حدودت

دلم تنگه صداته
نگام محوِ نگاته
کجاس آغوش امنت
که رازِ کائناته

به اسم و عزّتت تا وقتی هستم
غمِت صحرا و من آهوی دشتم
با من خندیدی تنها گریه کردی
پدر کاش بودی و دورت می گشتم