ناصر عباسی نیمکت

دوباره روی این نیمکت نشستم با خیال تو
شدم غرق یه احساس عمیق با حس و حال تو
چشامو بستمو گریه شده همراه هر لحظم
بدون تو گرفتار یه تنهایی بی مرزم

ازت بت ساخته بودم چون تو از جنس دلم بودی
توی طوفان این دریا شبیه ساحلم بودی
هنوزم گیج و سردرگم به دنبال تو میگردم
میای توو خواب من هرشب همونجا که گمت کردم

دلم خوش نیست بدون تو،توو این روزای تکراری
تو به قلب مریض من جوونیشو بدهکاری
رو من آغوشتو بستی تا برگردم به تنهایی
منو ترسوندی از فردام با اصمیمات یه جورایی