حسین دیپاک ها ها

رک زیستم و ساده لوح بودم من شکر نیستن و حال من خوبه هه
خوبترم میشم چون قویترم بی شک ضرر و اونا میکنن بیشتر اونایی که نارو زدن رفتن از پیشم
مهم منم ببین من که تهشم هر چیشم
بمیرم یا بمونم معروف شم بعد پیر شم
ب تخمم اصلا نکنمم پیشرفت
اینم منم ببینم میخونم با بینش گرگ
دارم به خودم منم ببین یه دین بزرگ
شعر میاد و کلمه هام حکم تیرن
بدتر از گلوله تو قلبشون فرو میرن
ب تخممن همه بذار بگن دروغ میگم
هاها داری فلو رو میای باهام خسته نمیشن پاهام بسته نمیشن راه ها برات، قصه میشم آها هاها
شیک، شاد میشورم برن
هرچیکه شد بود سر یه پلن
چیکار کردن ببین با این دلم
کف پامه هرچی پشتم بد بگن
پ یاد بگیر دل نبند دل بکن
سریع خام نشو بکوب و بهش بخند
تورو میفروشن زودی بیاد از تو بهتر
اونکه رف راهشو میره بگیرش به چپ
مغز رسیده به مرز انفجار نبض خسته است از این همه انتظار
رپ خون چکه میکرد و از دل و شاعر بودم
درد زخم درونم به ظاهر خوبم
تشنه هنو سرپام ارومیه ام کارامونو میشنون بدمونو میگن
نه دنبال دودم نه مهمه برام پولم کم
کف میزنن برام کم کم برم بالا بِب بپرم
رویاهامو بخرم فکر سهم بیشترم
به کم قانع نیستم بیستم اینه سیسم جادوانه میشم تو دل همین شهر فراتر هم میرم کل ایران و میگیرم
از این جا تا تهران پلی میشن شعرام
مقصد داره یه راه
یه ورق با مداد
فلو هارو میگام
اینه استعداد
هاها
شیک، شاد میشورم برن
هرچیکه شد بود سر یه پلن
چیکار کردن ببین با این دلم
کف پامه هرچی پشتم بد بگن
پ یاد بگیر دل نبند دل بکن
سریع خام نشو بکوب و بهش بخند
تورو میفروشن زودی بیاد از تو بهتر
اونکه رف راهشو میره بگیرش به چپ
بخند و شاد باش زندگی سخت بود رحم نداشت کم گذاشت خونواده ولی بودی غم نداشت تو خوندن عالی بودی شهر نذاشت تلخ بود راهش هاها آره تلخ بود راهش فیشش ظاهرا شادم توم دردِ داش هاها