حمید هیراد تیشه

دیدمش بعد یه عمر جدایی دیدمش، با موی سپید با عشق و امید
خنده اش همان بود، سهم دیگران بود،
آخ که بی من ای خدا، خسته و نیمه جان بود
عشق، مهر پیشانی هر عاشق بی ادعاست
عشق، عمق دلواپسی و مرهم دلشوره هاست،
عشق ،تو حسابت ز همه عالم و آدم جداست
من چه کنم از غم دوری از چه بگویم ز صبوری
حقم این نیست زدی تیشه، به قلب و ریشه ام
بر دل عاشق پیشه ام، باز کنار تو منم من،
حق من این نبود یه تنه این شهر حسود از تو جدایم بکند
من چه کنم من چه کنم من
قم این نیست زدی تیشه، به قلب و ریشه ام
بر دل عاشق پیشه ام، باز کنار تو منم من،
حق من این نبود یه تنه این شهر حسود از تو جدایم بکند
من چه کنم من چه کنم من