داریوش صفری جاده ابریشم

‎از پشت سر چشمامو می‌گیری، می‌شناسمت حتی تو خاموشی
دنیامو از نو با تو میسازم، وقتی لباس تازه میپوشی
‎کنار تو خوابم که میگیره، رو کوهِ شونه‌ت یه اتاق‌ خوابه،
‎قرصه دلم به خنده‌های تو، هر خنده‌ای، یه قرص اعصابه،
محکم بگیرم توی آغوشت، دریا همین‌جا تو همین خونه‌س
‎از آدمایی که تو رو دیدن، هرکس که عاقل بوده دیوونه‌س
‎تحمل این حجم زیبایی، گاهی نمیدونی چقد سخته
‎موهای تو دشت پریشونه، هر کی کشاورزه چه خوشبخته
‎جاده‌ی ابریشم بهش میگن، به اون مسیری که تو رد میشی،
‎بخت بلندی داره اونی که، تو راه خونه‌شو بلد میشی،
‎امشب هوس کردم برم دریا، بپر تو این آغوش ناغافل
‎اینجا تو آزادی بدون مرز، آتیش روشن کن تو این ساحل،
‎محکم بگیرم توی آغوشت، دریا همین‌جا تو همین خونه‌س،
‎از آدمایی که تو رو دیدن، هرکس که عاقل بوده دیوونه‌س
‎تحمل این حجم زیبایی، گاهی نمیدونی چقد سخته
‎موهات یه دشت پریشونه، هر کی کشاورزه چه خوشبخته