عارف جوربنیان کیش و مات

تنهای تنهایی ، هیچکس کنارت نیست
وقتی زمستونی ، فصل بهارت نیست
بارون که می باره ، چترت یه جا دیگست
تو یاد اون بودی اون با یکی دیگست
با هر نمه بارون ، چشمات یه بند بارید
نورِ یه ماشینی ، تو خلوتت تابید
یک لحظه یادت رفت ، تنهایی تو جاده
تو اوجِ دلتنگی ، قلبم کیشو ماته
تکرار این صحنه ، واسه تو عادی شد
خندت رو گم کردی ، غم خنده هاتو برد
هی غصه می خوردی ، از اینکه اون رفته
تو بی خبر بودی ، قلبت پره از درده
امشب بدونِ ماه ، تاریک و بی نوره
این ابر و این بارون ، با حاله تو جوره
بغضت رو خالی کن ، هیچکس نمی بینه
ابری که می باره ، اشکاتو می شوره