بهمن دل من

دل من کار تو دارد، گل و گلنار تو دارد،
چه نکوبخت درختی، که بر و بار تو دارد
چه کند چرخ فلک را چه کند عالم شک را،
چو بر آن چرخ معانی مهش انوار تو دارد،
طمع روزی جان کن سوی فردوس کشان کن
که ز هر برگ و نباتش شکر انبار تو دارد،
به خدا حور و فرشته، به دو صد نور سرشته
نبرد سر، نبرد جان، اگر انکار تو دارد،
سر من مست جمالت، دل من دام خیالت
گهر دیده نثار، كف دریای تو دارد،
ز تو هر هدیه كه بردم، به خیال تو سپردم
كه خیال شكرینت، فر و سیمای تو دارد،
به دو صد بام برآیم، به دو صد دام درآیم
چه كنم آهوی جانم، سر صحرای تو دارد