حمیدرضا پویا ازت دورم

تن سردت آغوش خستت
چه ترسی به جون من انداخت
چه روزایی از من گرفتو
چه شبهای طولانی‌ای ساخت

تو رفتی و بی‌ماه موندم
چقدر دنیا تاریک‌تر شد
چقدر راه رفتم یه شهرو
چقدر شهر کوچیک‌تر شد

خیال کردم انقدر دوری
ندیدی چی اومد به روزم
که بارون گرفت، برف اومد
برام چتر بودی هنوزم

ازت دورم اما تو نزدیکمی
تو رو میشه هرجایی احساس کرد
حواست به من هست،درگیرمی
تو خورشیدمی توی روزای سرد

نه که رفتنت کهنه باشه
هنوز از غمت داغه داغم
هنوز خونه سلوله بی‌تو
یه دیوونه‌خونه‌س اتاقم

ولی پیرهن چارخونت
یه آغوش امنه، یه دنیاس
تو دلتنگی کنج اتاقت
برام بهترین جای دنیاس