متین از یه جا به بعد

از اینجا به بعد باید دستای عادت قبلیو ول کنم
تنهایی یعنی گم تو ی سکوتی که فردا باعث میشه راهمو طی کنم تک تک روزای خوبمو بشمرم ذاته کثیفه این مردمو حفظ شدم  ببین  همه شدن چپم از دم حتی حال ندارم دیگه واتمو چک کنم
چیزی ک باعث اختلاف میشه اینه که ادما پی نقطه اشتراک میگردن
اوناییکم همرات شدن اگ جای بهتری بود شک نکن میرفتن
پ من هدفام چی شد  هی ضربدر روی کلمات میخورد
خط لبم ک بی نوسان میشد و خنده لا بازدم نفسام میمرد
کمرنگ تر میشم ا روز قبل
سخت شده رفتنه من تویه جمع
هرچی بودم دیگه معکوسشم
خوش ندارم بگم مدیونتم هیچوقت
تو ام اینو یادمیگیری زندگی  هیچ جوره فانتزی نی
شاید ی رو بیان جات بشینن  ولی ارزو کن روی پات بمیری
گرم نبود حتی به پشتم دیوار  تختمم حتی بو غربت میداد
یجا  بالا بری برات دس میزنن  زیره چارپایت بعد اون جفتک میان
سهراب چه دل خرسندی داشت  تو اب گل راحته ماهیگیری
ندارم حاله هیچ توضیحی برات این غمخاریا تو دلش مورفینی نداش
بم میگفتن درس میده زمان تقاص پس میدی بجاش دستته جواب
هنو برگه ی امتحانام صفش سفیده
همیشه غذای کامل تاته مصرف نمیشه
ارزشت اونجایی ادست میره
ک مرامتو دادی دس مردم نسیه
ازین مردم دورو چرتای خوشبینی رنگای طلوع
ایدئولوژی بگیر و چارچوب و اصول و مذهب و لباس و منسب و وحوش
نفرت دارم ازین راه بی عبور
چش بازه تا بکنه قافیه ها ظهور
بگید میکرد شبا هدفاشو مرور
تش برا داشتنش شعرشوفروخت
توقع دارم من فقط ا خودم نشم اویزون کسی حتی اگه پرت شدم
بر عکسه یوسفم  یادم میمونه ک کیا موقه ی   عزیز شدن برادر شدن
هی تکرار رندگی مکرر شد
شعر خودمم به چشم بد شد
وقتی سیرت این مردمو دیدم
این چاردیواری سکوتش مقدس شد
تهوع دارم تو اجتماع میرم
عق میزنم تا صفه ها رنگ ابی شن
قصه اونجاایی ترسناک میشه
که تنگه الانه دلت چنساله بعد
زندگی جلاده سخته
ادما شلاقشن مارنگارو میگیریم ا نقشای هم
بد ناله میکنیم چقد دنیا بی رحمه
نرف ارامش لا پلکام
وقتی برای اون جنگیدم
خوشیتو ببینن نقشه میریزن
تو اوج‌سرورم اروم خندیدم
درگیریم زیر تمهیدات
چرک لای زخمای بصیرت میاد
تو شهری که اسکناس کسیو بت کرد
من تو و اون میشیم همگی نوکر