محمد رسول پریشون

یه حال بدى توى هر فاصله س
که وصفش واسه آدم آسون نیس
تو جذاب و مغرورى اما ببین
من انگارى توى تنم جون نیست
یه جورى نگاتو نفس مى کشم
که دنیا بدون تو واسم خفه س
به احساس پررنگ من شک نکن
نگو با خودت خام و بى تجربه س
یه لحظه بمون مکث کن عشق من
بدون من نخواستم هواییت کنم
مى خواستم باهات باشم و پیرشم
نه که با دلِ خون راهیت کنم
از اونجا که حست بهم کم شده
نمى تونم انگار کارى کنم
بمونى مى بینى مى تونم یه عمر
تو هرکارى که دوس دارى کنم
دارى مى رى تا حسرت داشتنت
منو بى قرار و پریشون کنه
برات جون مى ذارم وسط شایدم
تو رو از جدایى پشیمون کنه