امید عرش ترمینال

دلِ درگیره از چی بگم
هرچی بگم غمگینه تهش
عجیبه نه؟
یه روز میرم منم از این شهر گلم
فقط کشیدم یچیز رو اونم ناز سرگلمو
بذار بزنم ای رگو ول کنم
بذار بیخیال همه شم و دلو له کنم
خیلی وقته شدم از مسیرم جدا
دور از خدام دارم میشم تمام
یچیز تو مایه ها رمان رفتن
یچیز توم کمه اسمشه زمان
خستم در قلبو رو آدما از دم بستم
تو ای شهر شدم شبح کندمِ قبرم
عقده تو دل و روحم مریض
ای قلبه شکستنی نبود نه ولی
تو از دست دادنا ردیف اولیم..
جای خالی دادیمو باز عمیق تر زدین

از من انتظار دارین چی بشم
همه حرفا رو زدم دیگه از چی بگم
تیره اس همه زندگی از دید من
هر راهی برم تهش میشه بد همینه تهش
یه روز بالاخره منم رد میدم رو ای قرصا
میشه تنم از شب تیره تر
دیگه خستم از ای شهرو آدماش
چقدر به این دیوارا خیره شم


منم میخوام دیگه مشکلی نباشه
تو زندگیم هر آدم *شعری نباشه
باشه رویاهامو بدین منم در برم
سرِ جنگ رو دارید با همه و نی جنگ من
چقدر شکسته شم
این خط های پیشونی نه نی سهم من
میگن ازادی باز نقش برده ام من
ارزشی نی واس هنرمند یه ذره ام
دیگه ب چی تن بدن؟!
منکه پایینو خوب تجربه کردم
مرگ رفیقمو تجربه کردم
تو سن کم تیر واس جنگ سر پرچم
انقد خالی بود جیبم ندیدم قبرتم
رفیقا میگن افسرده شدم
همش تو خونه ام گمم تو خودمم
منم دلم واس قدیما تنگ شده داش
واس تو رگیا پویا و عباس
من دلم همون کارگاه ها رو میخواد
با پای شکسته ام بگیری دستمو
ببری بچرخونی نبینی مستمو
یه گوشه لش نبینی بد شکسته امو
دیگه رمقی نی مثل گذشته ها
ته نمیکمتا بنویسیم تشویق کنی
خودت دلت پر و بهم امید تزریق کنی
همه بریدیم از زندگی بد سیر شدیم

از من انتظار دارین چی بشم
همه حرفا رو زدم دیگه از چی بگم
تیره اس همه زندگی از دید من
هر راهی برم تهش میشه بد همینه تهش
یه روز بالاخره منم رد میدم رو ای قرصا
میشه تنم از شب تیره تر
دیگه خستم از ای شهرو آدماش
چقدر به این دیوارا خیره شم

تو اتاقم پر پیپر سوخته
برم جلو فقط کم میشه سوخت هی
واس ادامه مغزی نمونده
یه چاهی که توشم و یه جون نمونده
چقدر بکشم این انتظار رو
تو دفتر شعرام و خط خطیش کنم
به خودم باز امید میدم
من یه عمره تو همین ترمینال گم ام!