احمد پوستچی سکوت پنجره

از دست من دلگیری و از بودن من سیری و
یه روز می‌ذاری میری و می‌‌مونه یک دنیای درد،
پوسیده میشن پونه‌‌ها جون میگیرن ویرونه‌‌ها
یخ میزنن گلخونه‌‌ها از وحشت فردای سرد
تو این شبای بی‌‌کسی با کی بگم دردامو
روزا واسم کهنه شدن کی نو کنه فردامو
تو شوره‌‌زار باورم روییدی گل کردی و نیلوفری خندیدی،
فانوس رویایم تو و کابوس شب‌هایم تو
وای از تو ای عشق ای عشق،
وقتی نباشی آینه پَر میکشه از طاقچه‌‌مون
وقتی نباشی رازقی پرپر میشه تو باغچه‌‌مون
از تو چی می‌‌مونه برام غیر از یه بغض نیمه‌‌جون
غیر از یه رویای اسیر تو قفس تنگ جنون
از تو چی می‌‌مونه برام‌ غیر از یه ذهن سوت و کور
غیر از سکوت پنجره رو به یه شهر بی عبور