سعید روانفر سفر

من تبِ یار به سر دارم و اهلِ سفرم
از سر کوچه یِ معشوقه دمی می گذرم

میروم آنورِ پَرچینِ پر از طعنه یِ عشق
شاد می گردم و از غصه و غم بی خبرم

سفر انگار مرا می برد آنسویِ خیال
سیر دنیا همه عشق است و خدا در نظرم

برکت از در و دیوار و زمین می بارد
دوستی هدیه ی او ، هر که شود همسفرم


باز سحر شد ، هنگام سفر شد
من محو تماشا و زمین خوانِ نظر شد

یار بخندید ، دل شهرِ هنر شد
کامِ سفرِ همسفران شهد و شکر شد