علی روحانی عاشقان

گفتم که غبطه میخورم برحال بنده های تو
بر راهیان راه تو بر عاشقان نام تو،
گفتی پاشو از جای خود از منصب و از نام خود،
رو کن به روی من ببین عشق قریب من به خود
در عاشقان ندیده ای عاشق تر از معبود خود،
شب تا سحر بنشسته ام از شوق روی عبد خود
افسوس که جز وقت بلا نیستی به عشقم مبتلا
دردت که درمان میکنم گویی که بودی بی بلا،
میدونم هوامو داری میدونم کم نمیزاری
میدونم تو اوج غربت واسه من یه سرپناهی،
شده این دلم یه سربار واسه ی عزیزترین یار
میدونم که بی پناهم بی تو ای دلبر و دلدار،
گفتم منم اهل خطا گفتی که بخشیدم بیا،
گفتم شکستم توبه ها گفتی که بخشیدم بیا
گفتم که ای ستار من ای حضرت غفار من،
بخشیده ای این بنده را این دانه ی پوشالی را
در عاشقان ندیده ای عاشق تر از معبود خود،
شب تا سحر بنشسته ام از شوق روی عبد خود
افسوس که جز وقت بلا نیستی به عشقم مبتلا
دردت که درمان میکنم گویی که بودی بی بلا