رضا باستانی مرگ

این شب که صبح نمیشه بی تو
نباشی دلم میگیره بی تو
من خرابه حالم
حس بدیه میزنه به سرم
میگه که باید برمو ببرم
من همه خاطره هامو
از این ادما دور شم
جنگل سبز چشمات
مثل سراب مثل کابوس بود
دریایی که ما دیده بودیم
خود اقیانوس بود ولی کابوس بود هی ..
ورق زدم خاطره هامو
به روم زدم گذشته هامو
پره از دلشوره و دلواپسی بود
توی این کهنه کتاب زندگی
منو یک جلد پر از خاک
غبار خستگی
منو این نوشته های غم گرفته ی یه مرد
منه دنبال فرار به جستجوی راه مرگ