حلاج کوچه پرستو

قدم‌قدم سرنوشتمو شبا رقم زدم
سلاح قلم نوشته‌هام فراتر از سرم
جای هر زخم روی بدن و روح
مغز رد چشم زوم کفن و خون
وجدان میگه بیراهه نمون از درد بگو
وگرنه ساکت‌ ابتر بمون
میخ اعتراضو محکم بکوب
دید اجتماعو کورو مبهم بدونگ
حجاب خونبس ختنه اخته
تو رحم بجا جنین خون لخته
شاگردی شدیم که چک خوردش
وقتی هنوز پای تخته نرفته
میگن نگو از درد از زخم
روزگاری که بیهوده رفتش از دست
تویی که دنبال مقصدی
اینده توی کفن‌ست پس حالو ندی از دست
گفتن ولنگرد مرد باش
گریه نکن لبخند‌نزن
جای صدسال گشتم
خندید گاهی اشکم
دیدم توی عید کولاک
هوای طبیعت انقدر سرد
زده بود برف روی برف یخ
از سوزش شده سرو زرد
دیدم من
خرسا جای خواب دنبال هیزمن
توله ها جای قلمروی خودشون‌
توی دنیای بیرونن زنده‌ میمونن نمیدونم
لابد میگی میتونم از‌کلاغ بپرسم
اون کم مرام خودشو فروخت به اهن رو طلایی
کوچ پرستورو دید گفت اصلح نبود اون فراری
منو کشتن شدم مسیح کردم معجزه
فهمیدم اول نیست کسی تند بره
پس وایسادم پای رویاهام
ازشون‌ساختم ایده‌ی ناب با سینه‌ی چاک
زندگیم شد یه کیسه‌ی خواب
با چندتا کتابو ریل قطار
گشنم میشد ولی نداشتم میل به غذا