مهدی فرنام فکرت که میاد

ِکرت که میاد
نفسِ تو سینه تُند تر میزنه
یادِ اون روزا میوفتم
انگار دنیا بِهم نیشخند میزنه
هر وقت تیره شد دنیام
اون چِشات به زندگیم رنگ زد
رؤیایی رو ساختى واسم
که دلِ هر روز واسش لک زد
باز تَن ِپاکتُ لمس کردم تو خوابم
تو بیداریم کابوس شد
خالى شد بغضم کنارت
غرورى که نابود شد
خیالت راحت
من که تا اخرِ عمر
رفتم زیرِ سایت
دستامو وِل کردىُ
مردم همون ساعت
زجرش واسه ما شُد
خاطراتش راحت
دلتنگ تر میشم
وقتى تو خیالم نزدیک تر میشم
رفتى منو زدى از ریشم
بعد تو من تکرار من هیچم