طیب انفاز بی حس

از دست روزگار هی خوردم
نتونستم کاری کنم توی عمرم
هیچکی بهم نداد مهلت
من بی حس
انگار‌ که مردم
میزنه شلاق روزگار به من
منم غمگینم دوست دارم توی غار برم
همه دخالت کردن توی کار من
دیگه داره میرسه این زوزه هام به تهش

ندونستن چی من چی دارم اینهمه چی میگم
همه ووزه و کاسه لیسو کاسه بازن
اینو میبینم 👀
میبینمو نمیزنم جیک دیگه
بیست تیکه ، کردن دل منو رفتنو نیست دیگه
احساسی که تو ده سالگی داشتم

اون موقع که نهالو توی باغچه میکاشتم
اون موقع که پازلو سر جاش میزاشتم
اون موقع از زندگی درک معنوی داشتم
یه چیز رد شد رفت همه چیزو بهم ریخت
همه چیزوووو به چوخ داد!!!!!!

فکر نکن که بهت بها میدن
آدمای بالا مرتبه رها میشن
هرچی مزلف به فضا میرن
چونکه رو زمین سفت هنوز نشاشیدن
اونا که باباهاشون چاپیدن

دارن رو خون بقیه ی مردم راه میرن
هیچ چیزی نیست برای خندید گربه رفت برای ابله شدن تقریبا
اونا که از گربهه کندن در میرن
از رو جنازه ی گربهه هم رد میشن
یه مشت ارازلو عنتر مطرح میشن
یه سری کفتار میان تو پوست مار ببر میشن
ببر میشن
یه سری کفتار میان تو پوست مار ببر میشن
ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر‌ به مهر به عالم ثمر شود
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود
ولی لیک به خون جگر شود
از هر کرانه تیر دعا کرده ام روان
باشد که از آن یکی کارگر شود
ای جان حدیث ما بر دلدار باز گو
لیکن چنان مگو که صباح را خبر شود
در تگنای حیرتم از نخوت رقیب
“ یارب مباد آنکه گدا معتبر شود ۲”
[ یچیز رد شدو رفت همه چیزو به چوخ داد ]