رضا صلحی نفس

اشكاى من بى‌فایده‌ست، گریه کنم که چی بشه،
اون که نفس بود واسه من، دیگه نفس نمیکشه
بر نمیگردن اون روزایی که بهم تکیه می‌کرد
اونکه شبانه روز واسه داشتن من گریه میکرد،
خوش بود دلم به اینکه من، واسش یه تکیه گاه شدم
تنهام گذاشت و رفت و من، رفیق نیمه راه شدم
دست سیاه سرنوشت منو سپرد به دست باد،
محال که تو زندگیم کسی شبیه اون بیاد،
رسمش نبود جدا بشه، ساکت و بیصدا بشه
شاید دلش میخواست بره همسایه خدا بشه،
با همه درداش یه تنه مرحم دردای منه،
تا جای خالیش پیشمه قلبمو آتیش میزنه
خوش بود دلم به اینکه من، واسش یه تکیه گاه شدم،
تنهام گذاشت و رفت و من، رفیق نیمه راه شدم
دست سیاه سرنوشت منو سپرد به دست باد
محال که تو زندگیم کسی شبیه اون بیاد،