ایمان سلطان مرادی گل نسرین

دل بردی ازمن ولی اخر نماندی
بارفتنت جان مرا به لب رساندی
بیزارم از عاشق شدن بعداز نگاهت تا اخر دنیامرا باخود کشاندی
بیچاره من که درهوایت جان سپردم خندیدیو با خط لبخند تو مردم
با عطر موهای پریشان تو
تا عشق نام تورا تا بی نهایت تا کجاها که نبردم
تو گل نسرین بی خارم چشم تو دریای آرامم
رفتی از پیشم غریبانه خاطراتت مانده درجانم
این قصه ی تلخ تو پایان هم ندارد
نه دوریت یک راه آسان هم ندارد
با غربتی که در دل من مانده برجا
دیگر صدای خسته ام جان هم ندارد
تو گل نسرین بی خارم