حسین اصفهانیان پرواز ۳۳۳

قَدمتُ .. وعَفْوَکَ عن مَقدَمی
حسیراً ، أسیراً ، کسیراً ، ظَمی
قدِمتُ لأ ُحرِمَ فی رَحْبَتیْک
سلامٌ لِمَثواکَ من مَحرَم
فَمُذْ کنتُ طفلاً رأیتُ الحسین
مَناراً إلى ضوئهِ أنتَمی
ومُذْ کنتُ طفلا ًوجَدتُ الحسین
مَلاذاً بأسوارِهِ أحتَمی
سلامٌ علیکَ فأنتَ السَّلام
وإنْ کنتَ مُخْتَضِباً بالدَّمِ
وأنتَ الدَّلیلُ إلى الکبریاء
بما دیس من صدرک الاکرم
وإنَّکَ مُعْتَصَمُ الخائفین
یا مَن مِن الذَّبح ِ لم یُعصمِ
لقد قلتَ للنفسِ هذا طریقُکِ
لاقِی بِهِ الموتَ کی تَسلَمی
ترجمه:
آمده‌ام.. عذر مرا بپذیر
که این چنین حسرت‌زده، اسیر، شکسته‌پر و تشنه آمدم
آمده‌ام تا در محضر تو احرام ببندم
از این مکان احرام بر خاک تو سلام
از کودکی حسین برای من
گنبدی بود که خود را به نور او متصل می‌کردم
از کودکی حسین برایم
پناه‌گاهی بود که به دیوارهایش پناه می‌گرفتم
بر تو سلام که تو خود سلامی
هر چند که در خون غلتیده باشی
به خاطر شیری که از آن بانوى گرامی نوشیده‌ای
دلیل کبریاء و بزرگی هستی
ای آن که از ذبح شدن در امان نبود
تو پناه انسان‌های هراسانی
به خود گفتی این راه توست
با مرگ دیدار کن تا نجات یابی