داریوش وفائی حکم

ما پر از درد سکوتیم خسته از حسرت دیروز
که یه روز خوش ندیدم پل زدیم به درد امروز
خنده هامون گم شده تو قاب عکس بچگیمون
باورش سخته ولی ما دیگه اینه زندگیمون

به کدوم جرم و گناهی آرزوهامون میمیره
چرا مرگ رویاهارو هیشکی گردن نمیگیره
مگه وقتش نرسیده که یه روز خوب بیاد
مثل یک معجزه بازم خوب کنه حال دلارو

مانفس میکشیم اما اینکه زندگی نمیشه
هر نفس حکم تبر بود که زدیم به جون ریشه
دنیا تو قصه بهشته ما که خوبیشو ندیدیم
سهممون همین قفس بود از رهایی دل بریدیم