ابوالفضل زراعتکار زمونه

مث یک مرغ اسیرم که تودست دنیا
که نداره بال و پر دلش گرفته تها
از زمونه گله داره دل غصه دارم
مث ابرم شده غمگین همه روزگارم
ذست بی رحم زمونه منو خسته کرده
ای خدا دنیای آدما یه کوه درده
پر نفرت ونیرنگ وپراز دروغه
نگو اینجا واسه ادما یه جای خوبه
من بنالم از فلک از همه روزگارم
پروبالم شکسته قلب پینه دارم
من تواوح بی کسی هق هق و گریه کردم
ای زمونه عمرمو من به هدیه کردم